ارزیابی مدیریت خطر در موزه‌های سازمان میراث فرهنگی، صنایع‌دستی، و گردشگری

هدف: پژوهش حاضر، با هدف تبیین وضعیت مدیریت خطر در موزه‌های سازمان میراث فرهنگی، صنایع‌دستی، و گردشگری انجام شد. روش/ رویکرد: پژوهش به روش پیمایشی توصیفی انجام شده و ابزار گردآوری داده‌ها پرسشنامه است. جامعة پژوهش، شامل80 نفر از مسئولان و مدیران موزه‌های وابسته به سازمان میراث فرهنگی، صنایع‌دستی، و گردشگری در سطح کشور است. روایی پژوهش حاضر صوری است و ضریب پایایی پرسشنامه85درصد است. یافته­ ها­ی پژوهش: آثار فلزی، بیشترین شیء موزه­ای موجود در موزه ­های مورد بررسی است(66/56 درصد). عمر ساختمان دو سوم موزه‌ها(80درصد) بیش از 30 سال و 60درصد ساختمان موزه‌ها جزء آثار تاریخی هستند. همچنین، 7/91 درصد ساختمان موزه‌های مورد پژوهش بیمه نشده‌ بودند. تمامی موزه‌ها (100درصد) در منطقه ­ای واقع شده‌اند که مورد تهدید بلایای طبیعی یا دیگر انواع خطر­ها هستند و 7/71 درصد آنها فاقد برنامه مدون کنترل خطر بودند و از برنامه‌های آموزشی ضروری در حوزه مدیریت خطر به ­طور مستمر استفاده نمی­شود.  عدم پوشش بیمه ساختمان و مجموعه موزه‌ها، عدم برنامه مدون کنترل خطر، عدم ارتباط مؤثر و مستمر با افراد و سازمان‌های متخصص در حوزه مدیریت خطر، و عدم پیش‌بینی بودجه لازم از جمله مشکلات و موانع موجود مدیریت خطر در این موزه‌ها بود. نتیجه­ گیری: فرآیند اجرای مدیریت خطر در موزه­های مورد پژوهش در شرایط مناسبی نیست. تشکیل کمیتة ملی آسیب‌شناسی و امکان‌سنجی شرایط اجرای فرآیند مدیریت خطر، تدوین برنامه‌های آموزشی مستمر، تدوین برنامه کنترل خطر برای موزه ­ها، تشکیل کارگروه تخصصی جهت امور بیمه‌ای موزه ­ها، و عضویت در شبکه­ های مختلف ملی یا منطقه‌ای مدیریت خطر جهت استفاده از خدمات خاص این سازمان‌ها از اهم راهکارهای پیشنهاد شده است.